Ladysmith - Nauntons Guesthouse

Woensdag 2 april.

Vanochtend op ons gemak ontbeten en ingepakt. Afscheid genomen van Meg Wheeler, de vriendelijke eigenaresse van deze B&B.

Dezelfde weg terug naar Howick gereden en daarna de snelweg op naar Ladysmith. We hoefden niet zover te rijden, maar het schoot allemaal goed op, dus kwam de afslag al snel in zicht. Het landschap was intussen behoorlijk veranderd, grote vlakke stukken grasland en hier en daar een heuvel. In dit soort gebieden hebben de grote slagvelden tussen de Zulu's en de Britten en Boeren plaatsgevonden. We moesten door het stadje rijden richting guesthouse en zagen een typische Zuid-Afrikaanse plaats. Rechte wegen met haakse kruisingen met allerlei winkels, maar ook veel straatverkoop. Een stukje buiten de stad vonden we ons laatste adres. Eerst een mooi groot gebouw met rieten kap en daar achter wat laagbouw. In het lage gedeelte is het guesthouse en het andere deel wordt vooral gebruikt voor bruiloften. Het ziet er allemaal een beetje kitcherig uit, met veel wit. Onze kamer is een zeer ruime kamer, voorzien van 2 heerlijke fauteuils, een groot tv scherm en een ruime badkamer met o.a. Een ligbad. Het ziet er allemaal prima uit. Tot onze verrassing stond er een fles bubbels in een koeler klaar voor onze trouwdag. Ik heb het bij de meeste accomodaties vermeld, en soms leverde dat een lekker flesje op!

Het was lekker weer, dus Sjef ging zwemmen, ik ben binnen gebleven, want heb weer last van mijn darmen. Later de fles geopend en op ons gemak leeggedronken. De Zuid-Afrikaanse sparkling wine is heerlijk! Verder niet veel gedaan, wat rondgelopen over het terrein en tv gekeken. Het diner, was eenvoudig, maar prima. Dit was onze laatste dag in Zuid-Afrika. Een mooie reis, veel gezien, maar we gaan ook weer graag naar huis.

 

Donderdag 3 april.

We mochten tot een uur of 12 gebruik maken van de kamer, dat was heel prettig. Beter dan uren op jet vliegveld wachten. De bagage verdeeld over de koffers en wat spulletjes apart gehouden voor in de handbagage.

Om 12 uur vertrokken. Het was toch nog een heel eind naar Johannesburg en op het laatst even erg druk, maar we waren goed op tijd en de afhandeling met de huurauto verliep ook goed. Voordat we waren ingecheckt, door de douane en securtity waren we toch alweer gauw een uur verder, zodat we niet veel tijd meer hadden om nog wat rond te kijken in de mooie winkel "Out in Africa". We hadden nogal wat geld over, want we hadden nergens meer kunnen tanken, dus maar wat leuke schaaltjes en bakjes gekocht voor ons zelf en als cadeautjes. Nog snel een burger gegeten en door naar de gate. Daar hoefden we niet lang meer te wachten voordat we aan boord konden gaan en begon de lange terugreis. Naar de film over Mandela, "Walk to freedom" gekeken en wat proberen te slapen, wat nauwelijks lukte natuurlijk. Al vroeg waren we in de buurt van Dubai, maar konden niet landen i.v.m. drukte voor ons na een onweersbuis, dus wat boven zee rondgevlogen. Terwijl het licht werd konden we de contouren van de stad zien, maar het was te mistig om een duidelijkbeeld te krijgen. Op het vliegveld moesten we nog een boardingpass regelen, wat erg lang duurde. Al met al niet veel wachttijd in Dubai gehad, het zou bijna 4 uur zijn volgens de planning. Wat door langs de vele winkels geslenterd en een sapje gekocht van de dirhams die we nog hadden. Het instappen verliep snel, maar het vliegtuig vertrok toch weer een half uur te laat. Na een kleine 2 uur ontstond een hoop ophef rondom een man die het ergens niet eens mee was. Hij werd agressief en begon hard te roepen en schreeuwen. De stewardessen en stewards hadden grote moeite hem in bedwang te houden. De hulp van enkele stevige passagiers werd ingeroepen en enkele mensen kregen een andere plaats toegewezen, waarna de man, intussen geboeid met tyrerips, op de achterste rij werd neergezet. Tijdens de restvan de vlucht bleef hij regelmatig flink schelden en roepen tegen iedereen en niemand in het bijzonder. Erg hinderlijk allemaal. In Düsseldorf stonden 2 auto's van security te wachten en een aantal politieagenten. Helaas zullen we nooit weten wat er verder met hem is gebeurd.

Op het vliegveld duurde het erg lang bij de douane en moesten we lang op de chauffeur wachten die ons naar de parkeerplaats terugbracht. Daarna nog een stuk verkeerd gereden en in een file terecht gekomen, het werd dus behoorlijk laat. Erik hebben we in Aalst bij de bushalte nog even gesproken en Jeroen was thuis, toen wij daar rond 6 uur aankwamen. Dat was wel heel gezellig, we konden meteen onze verhalen kwijt. Wat bij de Chinees gehaald, ook weer heel lekker!

Het was een mooie, maar vermoeiende reis, veel gezien van dieren en landschappen, een gezellige tijd met Erik doorgebracht en af en toe heerlijk verwend in mooie accomodaties.

Drakensbergen

Maandag 31 maart.

Na een rondleiding door de prachtige tropische tuin van Afrikhaya Guesthouse, moesten we ook van Joyce en Marcel afscheid nemen. We hebben genoten van de luxe kamer en badkamer en het heerlijke ontbijt.

Nu gaan we richting Drakensbergen. Het is een flinke rit van een uur of 5. Het grootste stuk gaat over de snelweg via Durban en Pietermaritzburg. Dit schiet lekker op, behalve een klein stukje bij Durban, waar het erg druk is. Bij Howick gaan we de snelweg af en is het nog anderhalf uur rijden naar onze bestemming. De weg is goed, dus we kunnen goed doorrijden. Onderweg is alleen nergens de mogelijkheid om te stoppen. Die kleine Afrikaanse gehuchtjes zijn toch niet de beste plekken voor ons. Onderweg maar even naast de auto iets gegeten en gedronken. Rond 3 uur kwamen we aan in Himeville bij Albizia B&B. Een aardig guesthouse in een grote, mooie tuin. Goed, maar niet te vergelijken met ons vorige adres. De vriendelijke eigenaresse laat onze kamer zien en zet koffie voor ons. Ze heeft voor morgen een excursie naar de Sani Pass, de grens met Lesotho voor ons afgesproken. De andere gasten zijn 2 Nederlandse dames, we hebben onze reiservaringen met elkaar gedeeld. Intussen bericht van Erik gehad over de uitspraak van de rechter voor zijn rijgedrag: 1 maand rijbewijs kwijt, 3 maanden voorwaardelijke, 2 jaar proeftijd en een flinke geldboete. Hij noemde geen bedrag, dus zal het hoog zijn geweest, maar het was hem uiteindelijk toch meegevallen. 

Na een paar boodschapjes en het diner in een restaurant waar wij met z'n tweeën de enige gasten waren, hebben we buiten nog een wijntje gedronken. Met vest en lange broek, want het koelt hier lekker af.

 

Dinsdag 1april

Een mooie zonnige dag voor de tocht naar de Sani pass, met een temperatuur van rond de 20 graden.

Rond half 9 werden we opgehaald door Steve, de gids. We moesten helaas wel achter in een jeep gaan zitten met nauwelijks beenruimte, niet ideaal. Er zaten nog 3 Australiërs bij, dus een volle auto. Het eerste stuk ging over een asfaltweg, maar na een paar km begon de klim van 1600 naar 2875 m over een gravelweg vol gaten, gleuven en stenen. Toch prettig om dan niet zelf te hoeven rijden. Er werd gestopt op een punt met een mooi uitzicht en meteen maar gevraagd of ik niet kon wisselen met een jong gastje dat voorin zat. Gelukkig geen probleem. Zo kon ik ook vanuit de auto foto's van het indrukwekkende landschap maken en van alles vragen aan de gids. Bij de grens van Zuid-Afrika vonden de nodige formaliteiten plaats, een formuliertje invullen en een stempel etc. De grenspost van Lesotho ligt 8 km verder, dit i.v.m. De stroomvoorziening van de Zuid-Afrikaanse grenspost.

 

 

Op het gedeelte van de pass dat al bij Lesotho hoort, werd met grote machines aan het pad gewerkt. Dat mag ook wel, want het hobbelt en butst constant. Bij de grenspost van Lesotho weer een stempeltje halen en vooral geen foto's maken van de douaniers! Er stonden verschillende Basotho's, zo worden de inwoners van Lesotho genoemd, op een primitief instrumentje te tokkelen en er was een klein souvenir stalletje, waar Sjef een soort veger van gras kocht. We reden een km of 6 verder Lesotho in om bij een vrouw in haar hutje wat meer van de levensstijl te horen. We rden langs hutjes en af en toe zagen we mannen op een paard ri jden of hun schapen hoeden. In het gehuchtje gingen we bij een  vrouw naar binnen. In het hutje lagen wat souvenirs te koop, maar er werd ook brood gebakken in een ketel die in gedroogde koeienmest die brandde stond. De rook in de hut is erg hinderlijk, je zult er maar altijd in moeten zitten en slapen! De gids vertelde het één en ander over de gebruiken bij begroetingen in Lesotho en hoe een hand te geven etc. Daarna kregen we stukje brood te proeven, dat echt heerlijk smaakte. Ook nog een slokje bier, dat een beetje zurig was, maar niet zo smerig als het Zulu bier dat we ooit geproefd hebben.

 

 

 

 

Weer buiten, zat er een groepje mannen een spel te spelen en eentje zat te breien, de mannen spinnen de wol van hun schapen en breien er later mutsen van. Na dit bezoekje reden we terug naar de grens om in de hoogste pub van Afrika wat te gaan eten. Een aparte plek, waar ze erg blij zijn met alle toeristen, want er wordt overal geld voor gevraagd. Na de lunch buiten nog wat rond gelopen, maar het begon erg koud te worden en te waaien, dus aan de tocht naar beneden begonnen.

 

We zaten nog maar net in de auto of het begon flink te hagelen, het werd helemaal wit! Gelukkig was onze gids zeer bedreven en kwamen we veilig in het dal aan. We werden weer netjes bij de B&B afgezet en konden weer terugkijken op een bijzondere dag.

Het diner in een ander restaurant gebruikt, waar we weer met z'n tweeën zaten, maar lekker hebben gegeten. Na afloop nog een kop koffie en een glaasje wijn gedronken op het terrs, maar het werd toch snel te fris om buiten te zitten.