Drakensbergen

Maandag 31 maart.

Na een rondleiding door de prachtige tropische tuin van Afrikhaya Guesthouse, moesten we ook van Joyce en Marcel afscheid nemen. We hebben genoten van de luxe kamer en badkamer en het heerlijke ontbijt.

Nu gaan we richting Drakensbergen. Het is een flinke rit van een uur of 5. Het grootste stuk gaat over de snelweg via Durban en Pietermaritzburg. Dit schiet lekker op, behalve een klein stukje bij Durban, waar het erg druk is. Bij Howick gaan we de snelweg af en is het nog anderhalf uur rijden naar onze bestemming. De weg is goed, dus we kunnen goed doorrijden. Onderweg is alleen nergens de mogelijkheid om te stoppen. Die kleine Afrikaanse gehuchtjes zijn toch niet de beste plekken voor ons. Onderweg maar even naast de auto iets gegeten en gedronken. Rond 3 uur kwamen we aan in Himeville bij Albizia B&B. Een aardig guesthouse in een grote, mooie tuin. Goed, maar niet te vergelijken met ons vorige adres. De vriendelijke eigenaresse laat onze kamer zien en zet koffie voor ons. Ze heeft voor morgen een excursie naar de Sani Pass, de grens met Lesotho voor ons afgesproken. De andere gasten zijn 2 Nederlandse dames, we hebben onze reiservaringen met elkaar gedeeld. Intussen bericht van Erik gehad over de uitspraak van de rechter voor zijn rijgedrag: 1 maand rijbewijs kwijt, 3 maanden voorwaardelijke, 2 jaar proeftijd en een flinke geldboete. Hij noemde geen bedrag, dus zal het hoog zijn geweest, maar het was hem uiteindelijk toch meegevallen. 

Na een paar boodschapjes en het diner in een restaurant waar wij met z'n tweeën de enige gasten waren, hebben we buiten nog een wijntje gedronken. Met vest en lange broek, want het koelt hier lekker af.

 

Dinsdag 1april

Een mooie zonnige dag voor de tocht naar de Sani pass, met een temperatuur van rond de 20 graden.

Rond half 9 werden we opgehaald door Steve, de gids. We moesten helaas wel achter in een jeep gaan zitten met nauwelijks beenruimte, niet ideaal. Er zaten nog 3 Australiërs bij, dus een volle auto. Het eerste stuk ging over een asfaltweg, maar na een paar km begon de klim van 1600 naar 2875 m over een gravelweg vol gaten, gleuven en stenen. Toch prettig om dan niet zelf te hoeven rijden. Er werd gestopt op een punt met een mooi uitzicht en meteen maar gevraagd of ik niet kon wisselen met een jong gastje dat voorin zat. Gelukkig geen probleem. Zo kon ik ook vanuit de auto foto's van het indrukwekkende landschap maken en van alles vragen aan de gids. Bij de grens van Zuid-Afrika vonden de nodige formaliteiten plaats, een formuliertje invullen en een stempel etc. De grenspost van Lesotho ligt 8 km verder, dit i.v.m. De stroomvoorziening van de Zuid-Afrikaanse grenspost.

 

 

Op het gedeelte van de pass dat al bij Lesotho hoort, werd met grote machines aan het pad gewerkt. Dat mag ook wel, want het hobbelt en butst constant. Bij de grenspost van Lesotho weer een stempeltje halen en vooral geen foto's maken van de douaniers! Er stonden verschillende Basotho's, zo worden de inwoners van Lesotho genoemd, op een primitief instrumentje te tokkelen en er was een klein souvenir stalletje, waar Sjef een soort veger van gras kocht. We reden een km of 6 verder Lesotho in om bij een vrouw in haar hutje wat meer van de levensstijl te horen. We rden langs hutjes en af en toe zagen we mannen op een paard ri jden of hun schapen hoeden. In het gehuchtje gingen we bij een  vrouw naar binnen. In het hutje lagen wat souvenirs te koop, maar er werd ook brood gebakken in een ketel die in gedroogde koeienmest die brandde stond. De rook in de hut is erg hinderlijk, je zult er maar altijd in moeten zitten en slapen! De gids vertelde het één en ander over de gebruiken bij begroetingen in Lesotho en hoe een hand te geven etc. Daarna kregen we stukje brood te proeven, dat echt heerlijk smaakte. Ook nog een slokje bier, dat een beetje zurig was, maar niet zo smerig als het Zulu bier dat we ooit geproefd hebben.

 

 

 

 

Weer buiten, zat er een groepje mannen een spel te spelen en eentje zat te breien, de mannen spinnen de wol van hun schapen en breien er later mutsen van. Na dit bezoekje reden we terug naar de grens om in de hoogste pub van Afrika wat te gaan eten. Een aparte plek, waar ze erg blij zijn met alle toeristen, want er wordt overal geld voor gevraagd. Na de lunch buiten nog wat rond gelopen, maar het begon erg koud te worden en te waaien, dus aan de tocht naar beneden begonnen.

 

We zaten nog maar net in de auto of het begon flink te hagelen, het werd helemaal wit! Gelukkig was onze gids zeer bedreven en kwamen we veilig in het dal aan. We werden weer netjes bij de B&B afgezet en konden weer terugkijken op een bijzondere dag.

Het diner in een ander restaurant gebruikt, waar we weer met z'n tweeën zaten, maar lekker hebben gegeten. Na afloop nog een kop koffie en een glaasje wijn gedronken op het terrs, maar het werd toch snel te fris om buiten te zitten.